ekonomia nie jest nauką ścisłą, ponieważ przyjmuje pewne założenia dotyczące np. zachowań ludzkich. Założenia te mogą być błędne (że już rzucę najbardziej wyświechtanym przykładem o „konsumentach dokonujących najlepszych dla siebie wyborów”).

Druga sprawa – narzędzia, jakich państwo używa w gospodarce (bo raczej piszemy o tym, co może zrobić władza polityczna – zakładając, że biznes robi to, na co mu się pozwala;-), wpływają na życie obywateli i ich wzajemne stosunki.

Może u podstaw tych decyzji leży matematyka i statystyka, ale ludzie odbierają je też jako przejaw wyborów moralnych czy filozoficznych ze strony rządu. Nie dają 500+ niepełnym rodzinom, ani na pierwsze dziecko = preferują rodziny tradycyjne i większe; obniżają podatki przedsiębiorcom = bardziej cenią poparcie biznesu niż pracowników najemnych; zakazują umowy o dzieło dla ochroniarza = walczą z oszustwem, bo to nie jest „dzieło”.

Nie zdążę teraz więcej napisać, ale wg mnie jednym z największych błędów (władzy) jest postrzeganie ekonomii w oderwaniu od tych właśnie „miękkich” aspektów – bo ta nauka operuje na liczbach, ale dotyczy ludzi. 1. Ekonomia jest nauką społeczną. Jest ona zapewne najbardziej z nich ścisłą, w sensie najbardziej zmatematyzowaną ze wszystkich nauk społecznych, ale nie jest ona nauką ścisłą, jako że zajmuje się ona systemami tak złożonymi, tu konkretnie gospodarkami narodowymi (makroekonomia) oraz konsumentami i producentami (mikroekonomia), że nie da się modelować matematycznie zachowania ani gospodarki narodowej, ani też producentów czy konsumentów, jako że nie da się rozsądnie oszacować kluczowych parametrów równań opisujących n.p. zachowanie się konsumentów, jako iż są one często irracjonalne, a więc nie nadają się one do opisu przy pomocy obecnie nam znanej matematyki. Pretensje ekonomiści powinni mieć tu więc do tych przemądrzałych matematyków, którym wydaje si, że wszystkie rozumy zjedli, ale jak to napisał Mistrz z Czarnolasu we fraszce „Na matematyka”:

Ziemię pomierzył i głębokie morze,

Wie, jako wstają i zachodzą zorze;

Wiatrom rozumie, praktykuje komu,

A sam nie widzi, że ma kurwę w domu.

2. Teoria ekonomii nazywa się ekonomią polityczną, nie tylko dlatego, że zajmuje się ona gospodarką narodową (od greckiego polis – miasto-państwo), ale także dla tego, że praktycznie każda decyzja ekonomiczna ma polityczne konwencje oraz że gospodarki (ekonomii w sensie „gospodarka narodowa”) nie da się oddzielić od polityki.

3. Do władzy w kapitalizmie i innych ustrojach opartych na przymusie i wyzysku dochodzą z reguły psychopaci, a od tych nie spodziewajmy się racjonalnych wyborów.